The Auld Farmers New-Year-Morning Saluta

    1786

    the auld farmer's new-year-m salutation to his auld mare, maggie

    on givihe aced ripp of  to hansel in the new year.

    a guid new-year i wish thee, maggie!

    hae, there's a ripp to thy auld baggie:

    tho' thou's howe-backit now, an' knaggie,

    i've seen the day

    thou could hae gaen like ony staggie,

    out-owre the lay.

    tho' now thou's dowie, stiff, an' crazy,

    an' thy auld hide as white's a daisie,

    i've seen thee dappl't, sleek an' glaizie,

    a bonie gray:

    he should been tight that daur't to raize thee,

    an a day.

    thou ance was i' the foremost rank,

    a filly buirdly, steeve, an' swank;

    a weel down a shapely shank,

    as e'er tread yird;

    an' could hae flown out-owre a stank,

    like ony bird.

    it's now some nine-an'-twenty year,

    sin' thou was my guid-father's mear;

    he gied me thee, o' tocher clear,

    an' fifty mark;

    tho' it was sma', 'twas weel-won gear,

    an' thou was stark.

    when first i gaed to woo my jenny,

    ye then was trotting wi' your minnie:

    tho' ye was trickie, slee, an' funnie,

    ye ne'er was donsie;

    but hamely, tawie, quiet, an' ie,

    an' unco sonsie.

    that day, ye pranc'd wi' muckle pride,

    when ye bure hame my bonie bride:

    an' sweet an' gracefu' she did ride,

    wi' maiden air!

    kyle-stewart i could bragged wide

    for sic a pair.

    tho' now ye dow but hoyte and hobble,

    an' wintle like a saumont coble,

    that day, ye was a jinker noble,

    for heels an' win'!

    an' raill they a' did wauble,

    far, far, behin'!

    when thou an' i were young an' skeigh,

    an' stable-meals at fairs were dreigh,

    how thou rance, and snore, an' skreigh

    an' tak the road!

    town's-bodies ran, an' stood abeigh,

    an' ca't thee mad.

    when thou was 't, an' i was mellow,

    we took the road aye like a swallow:

    at brooses thou had ne'er a fellow,

    for pith an' speed;

    but ev'ry tail thou pay't them hollowm

    whare'er thou gaed.

    the sma', droop-rumpl't, hunter cattle

    might aiblins waur't thee for a brattle;

    but sax scotch mile, thou try't their mettle,

    an' gar't them whaizle:

    nae whip nor spur, but just a wattle

    o' saugh or hazel.

    thou was a tie-lan',

    as e'er in tug or tow was drawn!

    aft thee an' i, in aught haun,

    in guid march-weather,

    hae turn'd sax rood beside our han',

    for days thegither.

    thou never braing't, ach't, an' fliskit;

    but thy auld tail thou wad hae whiskit,

    an' spread abreed thy weel-fill'd brisket,

    wi' pith an' power;

    till sprittie knowes wad rair't an' riskit

    an' slypet owre.

    when frosts lay lang, an' snaws were deep,

    an' threaten'd labour back to keep,

    i gied thy cog a wee bit heap

    abooimmer:

    i ken'd my maggie wad na sleep,

    for that, or simmer.

    in cart or car thou never reestit;

    the steyest brae thou wad hae fac't it;

    thou never lap, an' sten't, and breastit,

    then stood to blaw;

    but just thy step a wee thing hastit,

    thou snoov't awa.

    my pleugh is now thy bairn-time a',

    fallant brutes as e'er did draw;

    forbye sax mae i've sell't awa,

    that thou hast nurst:

    they drew me thretteen pund an' twa,

    the vera warst.

    mony a sair daurk we twa hae wrought,

    an' wi' the weary warl' fought!

    an' mony an anxious day, i thought

    we wad be beat!

    yet here to crazy age we're brought,

    wi' somethi.

    an' think na', my auld trusty servan',

    that now perhaps thou's less deservin,

    an' thy auld days may end in starvin;

    for my last fow,

    a heapit stimpart, i'll reserve ane

    laid by for you.

    we've worn to crazy years thegither;

    we'll toyte about wi' ane anither;

    wi' tentie care i'll flit thy tether

    to some hain'd rig,

    whare ye may nobly rax your leather,

    wi' sma' fatigue.